Groeten uit de bibliotheek

Hallo lieve allemaal,
Het is al een paar dagen geleden dat ik een verhaal heb geschreven, dus weer tijd voor een nieuw bericht. Op vier april kreeg ik voor ik vertrok naar het Piazalle Michelangelo een verjaardagscadeautje van mijn huisbaas. Echt superlief! Ik heb van haar een ketting uit Venetië gehad. De hanger is van blauw geblazen glas met kleine geverfde bloemetjes erin. Na haar verjaardagswensen vertrok ik dus naar het plein van Michelangelo. Eerst ben ik naar de brug over de Arrezzo gelopen vanwaar ik al een mooi uitzicht op de stad had. Toen moest ik alleen nog even naar boven lopen wat een hele klim was via de Viale Michelangelo die zich rond de berg naar boven slingerde. Gelukkig was de klim door het uitzicht het waard. Ik heb een ook een foto’s met mij en het uitzicht laten maken, dus die kunnen jullie spoedig in mijn album bewonderen. Vanaf het plein zou een bus naar beneden gaan, maar in Italië hebben de buschauffeurs soms geen zin en dan komen ze gewoon een paar uur niet opdagen, heel fijn. Ik ontdekte dat er trappen via de berg naar beneden lopen en zo was ik veel sneller beneden. Vanaf dit punt werd het dus ook lopen naar het interuniversitair kunsthistorisch instituut. Volgens de kaart betekende dit dat ik weer naar boven moest lopen via een andere straat. Dit was echt een achteraf straat, waardoor je een beetje het Toscaanse gevoel kreeg met name door de Cypressen en de olijfbomen. Uiteindelijk was ik aangekomen bij het plein San Galileo. Hier moest ergens het instituut zijn, maar ik kon het nog niet vinden. Hier kwam wel een bus waar ik maar ben ingestapt. Met de bus kwam ik op het Piazza Romana waar meer bussen reden en wat al wat meer richting de stad lag. Bij de bushalte kwam ik een Deense mevrouw tegen die een tijdje bij haar vriendin op de berg logeerde. Zij kende de straatnaam waar ik moest zijn niet, maar ze raadde me aan om het opnieuw te proberen vanaf het station. Verschillende bussen vertrokken naar het station en we zijn samen op reis gegaan. Ondertussen vertelde ze me van alles over het laatste nieuws van de tsunami en Libië, dat ze twintig jaar in Griekenland had gewoond, maar dat ze sinds een aantal jaar weer in Kopenhagen woont. Dit vanwege de economische crisis binnen Griekenland. Zo kwamen we aan bij het station waar ik de bus nam naar precies hetzelfde plein San Galileo waar ik vandaan kwam. Het instituut bleek daar in een zijstraat te zitten. De zijstraat heb ik gevonden door de weg te vragen in een soort van Italiaans, waar je met Skuzzi (Excuses/ Pardon) en Grazi wel niet komt. Bij het instituut moest ik even wachten tot de plaatselijke en mijn lunchtijd voorbij was. Om 13.30 uur werd de poort zowaar geopend door een Nederlander. Deze medewerker heeft me binnen het instituut van alles verteld over de financiering van de kunsten binnen Italië. Dit schijnt nogal ingewikkeld te liggen, maar volgens mij zijn er staatsinstellingen en regionale instellingen. Daarnaast is de kijk op kunst anders dan in Nederland, en hoort kunst veel meer bij de gemeenschap en samenleving. Echter op dit moment heeft Italië een rechtse regering die het subsidiestelsel wil herstructureren, net als in Nederland. Op welke manier dit invulling krijgt is nog heel onzeker, omdat de minister van Cultuur op 23 maart 2011 (moest) aftreden. Hij verwaarloosde zijn plicht als minister, zo zijn er tijdens zijn ambtsperiode een aantal belangrijke gebouwen in de stad Pompei ingestort en deed hij omstreden uitspraken zoals de uitspraak dat hij niks begreep van moderne kunst. Op dit moment is een andere vertrouweling van Berlussconi benoemd tot minister van cultuur, namelijk de minister van landbouw, die nu dus voormalig minister van landbouw is. Dit probeer ik dus allemaal in mijn verslag te verwerken om het een internationale context te geven, zoals eerder gezegd: best ingewikkeld. Naast het gesprek met de medewerker kon ik een aantal edities van een kunstkrant inkijken, zodat ik een beter beeld kreeg van de situatie in Italië. Na een tijd in het instituut gewerkt te hebben, was het weer tijd om naar mijn kamer te gaan. Nu blijkt echter dat de bus vanaf die halte niet meer rijden als het vier uur is geweest, dus kon ik weer vrolijk teruglopen. Kortom, ik heb ondertussen aardig wat kilometers afgelegd in Florence. Thuis heb ik als verjaardagsmaaltijd Hollandse hutspot met ketchup gemaakt. Eigenlijk had ik gewoon weer eens zin in aardappels en de wortels zijn één van de weinige groenten die op de markt te verkrijgen zijn. Als toetje heb ik yoghurt met jam op. Dat is naast ijs, en tiramisu het enige toetje wat je hier kunt krijgen. ’s Avonds heb ik nog even met het thuisfront gebeld via de telefoon, aangezien in het huis het internet het niet meer deed. Helaas is dit nog steeds zo. Volgens mijn huisbaas kan het repareren van het internet tot een week duren. Laten we hopen dat het probleem eerder is opgelost. Tot die tijd..

Liefs uit de nationale bibliotheek van Florence,
Marjolein